بر طبق انتظار، زمان‌های نهفتگی ABR به طور کلی، در بزرگسالان از نوزادان بیشتر بود.
مقادیر زمان نهفتگی موج V، (در 60dBnHL)، به طور متوسط 0.59 میلی‌ثانیه بزرگتر از مقادیر AC در بزرگسالان و 0.67 میلی‌ثانیه بزرگتر از مقادیر AC در نوزادان 0.67 میلی‌ثانیه بود. یافتة جالب دیگر، همگرایی مقادیر زمان نهفتگی موج V در بزرگسالان در مقابل کودکان توام با کاهش شدت تنها در محرک AC و نه در BC بود.
به این معنی که، عملکردهای شدت – زمان نهفتگی در BC ،در نوزادان و بزرگسالان موازی بود.
در محرک AC تفاوت زمان نهفتگی موج V بین بزرگسالان و نوزادان معادل 0.58 میلی‌ثانیه در سطوح شدتی بالا وجود داشت، اما یک تفاوت بین بزرگسالان و نوزادان تنها به اندازة 0.08 میلی‌ثانیه در 20dBnHL دیده شد.
این نویسندگان، به اهمیت تفاوتهای امپدانس جمجمه بین بزرگسالان و نوزادان به عنوان عاملی سمعک زیمنس اکسپرینس در ارزیابی BC- ABR اشاره کردند. در مقابل، Gorga و همکاران (1993) عملکردهای موازی شدت – زمان نهفتگی برای موج V در بزرگسالان (n=20) در مقابل نوزادان (n=1120) در گسترة 20 تا 80 dBnHL پیدا کرد، و شواهد کاملی ارائه کرد که این دو نوع تحریک را می‌توان با اطمینان و به صورت کلینیکی مقایسه کرد.
شواهد کلینیکی وجود دارد که ارزیابی BC- ABR می‌تواند در غلبه به معضل ماسکینگ در ارزیابی شنوایی تن خالص رفتاری حتی در بیماران با ماکزیمم کاهش شنوایی انتقالی ناشی از آترزی کانال، مفید باشد.
توجیه اصلی این کاربرد کلینیکی، این است که موج I مشاهده شده با الکترودی که روی گوش یا در کنار گوش مورد تحریک قرار گرفته، دخالت گوش مورد تحریک را، صرفنظر از اینکه پوشش به گوش غیر آزمایشی ارائه شده است، تایید می‌کند. آنالیز موجی که به صورت همزمان با الکترود روی گوش مقابل، ثبت گردیده نیز مفید خواهد بود. اگر در موج دگرسویی، هیچ قله‌ای، در مقایسه با موج I همان سویی وجود نداشت (در همان منطقة زمان نهفتگی) می‌توان اطمنان بیشتری داشت که جزء همان‌سویی یافته شده، همان موج I، ABR است. الگوی ویژة امواج ABR توام با این دو آرایش الکترودی برای تحریک BC در تصویر 6.6 نمایش داده شده است.